Bu çalışma, bilinen bir işlevi bulunmayan, fiziksel olarak küçük olan ve sağlık için problem yaratmayan himenin kendi başına bir boşluk iken nasıl olup da kültürel anlamda bir düzenleyici ilkeye dönüştüğünü araştırmaktadır. Öznenin tüm deneyimlerini belirleyen ve kuran iktidarın, bedeni kuşatmak için geliştirdiği bekâret söylemi, insanın nasıl düşündüğünden ve yaşadığından (hatta öldürüldüğünden) sorumlu bir kavram haline gelmiştir. Çalışmada Michel Foucault felsefesi için öznel deneyim biçimlerinden biri sayılabilecek ve Batı kültürünün özneye dönüştürme sürecinde önemli bir yer tutan beden politikalarından bir tanesi olarak bekâretin, söylemsel olan ve söylemsel olmayan pratikleri incelenmektedir. Bu bağlamda da bekâretin girdiği hakikat oyunundan nasıl olup da bilimsel ve nesnel gerçeklik kazanarak çıktığı araştırılmaktadır. Çalışmada aynı zamanda bekâret epistemesindeki kırılmalar; beden politikasından sıyrılmanın olanaklılığı; öznenin olası özgürlüğü ve iktidarın nesnesi olmadan insanın kendi kendisini sanat eseri olarak yaratabilmesinin olanaklılığı yine Foucault felsefesi bağlamında aranmaya çalışılacaktır. Çalışma boyunca Foucault’nun eserlerinde ortaya koyduğu gibi, amaç, tarihsel olarak bu olguyu anlatmak değil, bu tarihsel oluşum ve dönüşümün arkeolojisini yapmaya çabalamaktır.