Agnès Varda’nın Les Glaneurs et la glaneuse (A(r)tık Toplayıcılar ve Ben, 2000) belgesel filminin ayırt edici niteliklerinden biri, filmin seyri esnasında ve sonrasında (sinema salonundan ayrıldıktan sonra ve ilerleyen zamanlarda filmi hatırladıkça) seyircisinin yaşam gücünü artırmasıdır. Bu metinde, söz konusu belgesel filmin seyircisinde yaşam gücünü artıran kaynaklardan ortaya konabilen üçü tartışılacaktır. Bunlar, sırasıyla, Varda’nın bu belgesel filminde kendini “görüntü toplayıcı kadın sinemacı” olarak konumlaması; yaşamı boyunca geliştirdiği ve cinécriture (sineyazı) olarak adlandırdığı sinema yapma biçiminin kurucu nitelikleri; ve son olarak, filminin özneleri ve seyircisiyle kurduğu özgün ilişkilerdir.Varda (2000b) “dolanan bir yol filmi” (wandering-road-documentary) olarak tasarladığı bu belgeselinde karşılaşmalara ve diyaloğa açık kalır. Her bir sosyal aktörle yaşadığı karşılaşmada kendini gözden geçirir; karşılaştığı sosyal aktörün anlatılarını, kendi bedeni, düşünceleri, duyguları üzerinden akıtır. Birlikte ürettiği sanatçılarla yola çıkar; karşılaşmalar içinde diyaloğa girdiği sosyal aktörlerin filmini yapılandırması için onlara yer açar; seyircisinin filminin içine girebilmesi için aralıklar bırakır; özdüşünümsellik içinde kendini aşındırarak filmini kurgular. Varda duygularına dair ifadelerini ve bedeninin imgelerini bu filme dahil ederek yaşamın akışına, zamanın yıpratıcı etkisine, ölümün gelişine dair düşüncelerini gözden geçirir.
ne of the distinctive features of Agnès Varda’s renown documentary film Les Glaneurs et la glaneuse (Gleaners and I, 2000) is its potential to give vital force to the audience (after the screening and at times it is recalled). In this article, three resources of this vital force will be discussed. These are claimed to be the positioning of Varda herself as “an image gleaner woman filmmaker” within her own documentary; the foundational characteristics of her way of filmmaking that she developed along her life and named as cinécriture (cinewriting); and authentic relationships built up between the film and its audience, respectively.Varda stays open to encounters and dialogue in this “wandering-road-documentary” (Varda, 2000b). She reconsiders her body, thoughts and emotions at each encounter with the narratives of the social actors of her film. She departs to the road with the artists in collaboration; opens space in her film to the social actors whom she has gone into dialogue during encounters; creates intervals to her audience to be able penetrate into her film; edits the film by eroding herself in a self-reflexive manner. While she includes expressions of her emotions and images of her own body into this film, she reconsiders her thoughts on the flow of life, eroding effect of time, and coming of death...
